Laatste dagje OK

Het is zover, de laatste dag is aangebroken en ik sluit deze dag af met een klinische les. Mijn passie, de neuro en dan wel de wakkere craniotomie. Mijn opleiding is nog ergens goed voor want ik vertel iets wat ik samen met Harald als opdracht heb gehad.
Het voelt heel bijzonder want er zijn officiële woorden tot mij en een applaus nadien. pff.
Ik vind het ook genoeg geweest want mijn handen jeuken inmiddels omdat hier zoveel mogelijkheden liggen. (Van me af laten glijden is beter).
Na de klinische les werk ik mee op de verkoever. De pijnbestrijding is hier mondjesmaat en kleine kindjes met pijn, daar kan ik al HELEMAALl niet tegen. Dus ik sus, zing, aai en voor sommige is dat het signaal om nog harder te kermen. Aandacht kennen ze niet echt hier. Boeie, ik doe het en heel frappant is dat een saturatie stijgt op het moment dat je weer naast ze staat. Echt waar!
Ik ga in de middag naar mijn huis, eerder want ik ben ook niet fit. Ik eet alles hier en de warmte, de airco en het vele hoesten en proesten laat mij niet helemaal schoon. Beetje grieperig ben ik, ja dat is er hier ook. Ik slaap deze middag super en dat is handig want Jan komt tegen de nacht aan.

Los van de kilo's die er bij zijn zie ik ook grijze haren. Dus ik sta even. na de dut, mijn haren bij te werken. Nu, een uur voor vertrek naar de luchthaven, is mijn haar ok, make-up ok, heb lekker Surinaams vet op mijn heupen en ben er klaar voor om die blanke man op te halen. Één verkeerd woord over mijn lijn en ik straf hem natuurlijk ongenadig ;-) Alsof hij na 16u reizen daar nog aan denkt, alhoewel...........6 maanden onthouding.........tja. Ik mag eindelijk weer eens zoenen. Glenn zucht want het is hem in deze 4 weken niet gelukt om mij het Surinaamse genot bij te brengen. en het is zoals Anneke zegt; nafluiten is hier aan de orde van de dag. Dat ga je missen. Ja, dat ga ik missen hoe onbetrouwbaar ook, de Nederlandse man is super saai als het gaat om de vrouw naar boven te halen. En de Nederlandse vrouw moet gewoon vaker afwimpelen. Puh, wat denk je wel.
Nou Puh dat denk ik niet zo meteen. Ik ben lekker samen zo, in ons bedje van formaat twijfelaar. Ik neem het snurken weer even voor lief en ga nu echt de omgeving verkennen. De bossen in zeggen ze hier, dat is de jungle met apen en slangen. Ik weet niet hoe vaak ik "iek" ga schreeuwen of Jan er zit een slang daar. Alles zal wennen en ik denk dan gewoon aan Jasmijn, mijn mooie dochter, die zet alles op de foto en als het even kan pakt ze de dieren op.
Ik mis ze, mijn kids. Deed ik al maar door de verhalen van mijn lieve ouders en de berichtjes van hun, incl. die van mijn schoonzoon, heb ik soms last van traantjes. Ik mis ze, ga genieten met mijn man maar jee wat kijk ik ook weer naar hen uit. Ik sluit, schrijf pas als ik terug ben uit de bossen. '
Liefs aan allemaal,
Han