Nog 5 dagen voor vertrek

Vannacht was het dan zover, manlief vertrok naar Lima om zo zijn wereldreis te vervolgen. Met zijn vertrek schijnt ook de regentijd te zijn begonnen, fikse buien buien over de dag verdeeld zijn nu aan de orde van de dag.
Vanuit Lima zal hij richting Chili gaan en later de oversteek maken naar Nieuw Zeeland en Australië om later te gaan eindigen in Indonesië. Een verkorting van zijn reis omdat 2 jaar toch echt iets te lang is? Met zijn reismaatje Kevin loopt het wat minder; de communicatie tussen beide is veranderd en gaande weg blijken ze verschillende interesses te hebben gekregen, de één wil meer off-road de ander over the high-way. Het heeft Jan behoorlijk geraakt, mogelijk meer dan hij kan toegeven omdat zijn eigen loyaliteit erg groot is. Hij kiest er nu voor om een heel stuk zijn eigen weg te gaan bepalen, reist liever alleen dan met een gevoel van onbehagen en alleen reizen kan hij erg goed. Mensen veranderen in hun leven en als je zo dicht op elkaars lip zit dan bespeur je de veranderingen en lijken wensen van weleer anders vorm te krijgen. Het plan om deze trip te doen ontstond 12 jaar geleden.
Onze band is erg stevig en wij hebben een fantastische tijd gehad. Nog 6 maanden en dan zal ik hem op gaan halen in Indonesië.
Het gemis is er zeker maar het hele bed voor mijzelf alleen is toch ook wel weer lekker;-) Mijn bed is een twijfelaar en de lakens en dekens zijn van dezelfde grote dus met een brede man in bed was het nog weleens op het randje liggen en over en weer dekens weg trekken. De muggen vonden Jan beter qua smaak, dus zonder deken of laken was hij zeker het doelwit.

We hebben nog 3 dagen achter elkaar gegeten in restaurant de Waag. Moet ik vernoemen want zelden heb ik zo lekker gegeten. Fantastisch daar.
In deze laatste Suriname dagen heb ik nog een programma om af te werken. Zo ga ik naar het kindertehuis Samuel om eens met eigen ogen te kijken hoe het er daar aan toegaat. Er zitten hier erg veel kindertehuizen!!! Het schijnt zo te zijn dat de (bos) Creolen kinderen achterlaten in het ziekenhuis. Zij hebben vaak al 3 of 4 kinderen en aan geboortebeperking doen ze daar niet. Ondersteunen van een kindje, liefst vanaf zo klein mogelijk, zouden Jan en ik graag doen. Je moet dit wel erg goed regelen want het geld moet niet opgaan aan het tehuis of aan de ouders die ineens het geld van het kind gaan opeisen. Maar goed, ik geef liever geld aan een goed tehuis als aan het ziekenhuis. De" bedelcultuur" daar vind ik onbegrijpelijk en is aan de regering, verzekeringen en het ziekenhuis.
Zaterdag ga ik met Oma naar de "lichtjes" kijken. Op het onafhankelijkheidsplein is er de start van Hindoestaanse festiviteiten en op dit plein worden olielampjes aangestoken. Schijnt erg mooi te zijn.
Zondag gaan Oma en ik naar Saramacca, naar Jenny en Derek. Het is daar zo mooi en gezellig. We gaan met de taxi en ik betaal. Ik weet dat oma graag gaat dus nu Glenn naar Nederland is en Jan naar Lima gaan wij lekker naar het landgoed in de jungle. We hebben het rijk alleen, en misschien heeft oma die aandacht van mij niet nodig maar ik vind het stiekem wel lekker want heimwee en behoefte om eens terug te keren voel ik elke dag een beetje meer.