Kinderhuis Samuel

Gisteren ben ik op bezoek geweest bij Tineke Glas. Een vrouw uit Twente die 2 kinderhuizen onder zich heeft onder de naam Huize Samuel. Tineke is 62 jaar en is ooit als jong mens stage gaan lopen in Suriname. Zij heeft 7 jaar in Suriname gewerkt en na haar terugkeer naar Nederland besloot zij toch om te gaan solliciteren op een functie als hoofd van een kindertehuis in Paramaribo.
Tineke werkt vanuit de kerkgemeenschap en is nu 20 jaar verbonden aan kinderhuis Samuel. Zij is directrice van twee tehuizen en draait dag en nacht mee in het reilen en zeilen daar. Eigenlijk komt ze handen en voeten tekort en gezien haar leeftijd wil ze er toch echt over een paar jaar mee stoppen. Ze zoekt al tijden naar een goede vervanging want " dit werk doe je niet zo maar, het beheerst je dag en nacht". Een bezieling, ik kan het niet anders noemen.
Tineke praat Surinaams, dus ze zingt en legt de klemtoon anders, toch haal ik de tukker eruit;-) en je merkt, naar mate we praten, ze overschakelt op Nederlands. We zitten boven op een stoel naast elkaar te kletsen en al gauw komen er wat kinderen nieuwsgierig kijken. Ze heeft een tweeling van 1 1/2 jaar en een jongen van 3, meisjes van 5 en 6 jaar tot aan pubers van 15 jaar. Op dit moment zijn er 21 kinderen in huis.
Er zijn vrijwilligers, zelfs jonge adolescenten die zelf in het kinderhuis hebben gewoond en regelmatig komen helpen. De kinderen hebben ouders die zijn overleden, een moeder die echt niet voor ze kan zorgen of hen verstoten heeft, een geestelijk beperkte ouder.
Nadat de kinderen de leeftijd van 18 jaar hebben bereikt kunnen ze naar een internaat en verblijven ze de weekenden in huize Samuel. Zo zorgen ze ervoor dat de kinderen hun opleiding af kunnen maken. De kosten voor de schoolopleiding wordt door de kerkgemeenschap verzorgd. Verder is huize Samuel afhankelijk van giften en zijn er in Nederland een aantal sponsoren. Voorheen kregen zij groente en melk van de overheid maar dat is de laatste tijd niet meer. Door de komst van de na-schoolse opvang hier in Paramaribo is de melk verhuist en krijgt het kinderhuis niets meer.

De tweeling komt naar boven en wil graag op schoot. De kinderen zijn erg open in contact en de meeste knuffelen graag, vooral de kleintjes. Bij de hand zijn zij ook, snel zinnelijk, luisteren goed naar Tineke. Met de pubers heeft ze wel wat te stellen maar ze heeft in al die jaren geen buitensporige zaken mee gemaakt.
De rondleiding laat een groot huis zien met een jongens en een meisjes vleugel, de toiletten en de douches zijn ook gescheiden. Er is een speelkamer en een klaslokaaltje waar huiswerkbegeleiding is. Een t.v kamer, een hele grote keuken en een eetzaal. Ook is er een nette huiskamer, een rustige kamer waar je niet altijd op mag. Verder zijn er schommels, zandbak en een klein basketbal veldje. De moestuin staat volgens mij op een verkeerde plaats, pal achter het huis.

Als ik vraag of ik foto's mag maken komen er direct kinderen op mij af. Hup voor de camera. Ook willen ze zelf foto's maken..."ik kan het wel hoor".
Joël, het manneke van 3, wijkt niet van mijn zijde. "Die mevrouw in die mooie jurk". Hij weet je te doen smelten, die charme zit er al vroeg in. Hij staat graag voor de camera en maakt ook een foto, van de stoep wel eens waar maar he hij kan het hè!. Ik ben weg van hem. Zo wie zo van al die kinderen.
Tineke en ik praten nog wat aan het hek, ik krijg een brief mee die ik in Nederland kan posten en ik geef haar een kaartje van een monteur.
Toen ik vanmorgen koffie aan het drinken was bij hotel Krasnapolsky, heb ik van een oudere man een kaartje gekregen. Een kaartje waarop stond dat hij alle apparaten kon maken. Misschien dat zij de man zo ver zou krijgen om in geval van mankementen het gratis voor haar te doen. Ik schatte hem in ieder geval wel zo in.

Ik ga Joël een beetje sponsoren. Dit wordt gebruikt voor het tehuis maar op zijn verjaardag krijgt hij iets extra's. Jan ga ik vragen hetzelfde te doen zodat we toch een beetje helpen.
Ik zal mij thuis eens gaan bezinnen op een actie om wat geld of spullen bij elkaar te krijgen. Ik vond het super er te mogen zijn.