En toen was er Isofluraan en Halothaan

Niet omdat ik het nu zo spannend vind, misschien een beetje maar ik heb slecht geslapen. De wekker gaat om half zes, normale tijd voor mij maar ik blijf liggen tot 5 voor 6 en heb dus haast. De taxi staat hier om half 7 voor de poort. Werkdag 1.
Het omkleden is een vak apart, je moet in een berg zoeken naar de juiste maat en de juiste kleuren bij elkaar, althans dat wil ik. De kleding is oud en komt volgens mij uit verschillende ziekenhuizen. Maar met een haarnetje en een maskertje rijker stap ik met het hoofd van de anesthesie de keuken binnen en geef iedereen een hand. Vervolgens een rondleiding over de verkoever, een kantoortje en het bekijken van het OK-schema. Het is de bedoeling dat je je aan iedereen voorstelt want het niet voorstellen kan opgepakt worden als geen interesse. Het herinneren van namen.............................uhh ze heten hier geen Jan of Harald, Javaanse en Chinese namen, Hindoestaans en Surinaams dus dat duurt nog even.
De OK kent 4 kamers en een kinderkamer. De kamers zijn rond van vorm. overal staan attributen ( voor de chirurgie staat alles in plastic bakken opgestapeld) en het anesthesietoestel is nageltje nieuw. Er is geen steriele gang en de verbinding met de wasruimte is aan de OK.
Ik loop mee op de algemene chirurgie.
Dit ziekenhuis is ook een opleidingsziekenhuis voor anesthesisten en zij zijn de hele tijd op de ok aanwezig. De medicatie is hetzelfde als in mijn eigen ziekenhuis. wat mij opvalt is dat zij maar mondjes maat anticiperen op pijn. en dat de communicatie met de chirurgie ook wel wat haken en ogen heeft. Patiënten worden opgehaald op de afdeling, een soort voorbereidings kamer. Daar hebben zij hun eigen laken van thuis mee en hun kleding nog aan. Het afdekken gebeurt met doeken, die worden gewassen maar of zij steriel zijn weet ik niet? Er staat een airco die maakt dat de OK koud is. er is geen centrale afzuiging.
Ik ben bezig met beademingsdrukken, met het capnogram en met het geven of vragen om meer analgeticum. er wordt druk gebabbeld en het openen en sluiten van deuren daar maakt niemand zich druk om. Controles worden geschreven. Maar goed het zijn eerste indrukken en het uitwisselen van kennis maakt het erg leuk. Om 15u ben ik klaar met werken en ga met de bus naar huis. De bus vertrekt niet op een bepaalde tijd maar alleen wanneer er voldoende mensen in zitten. Dit uit woede van sommige die besluiten om een busje verop te gaan pakken. De chauffeur die achter onze bus staat komt ook verhaal halen. Zo duurt het wel erg lang eer hij zijn klanten in kan laten stappen. Het is net zoals bij onze N.S gewoon wachten en denken aan de Nederlandse vertraging.
Ik zou het ook kunnen fietsen maar de wegen naar het AZP zijn erg smal en vandaag was weer op het nieuws dat de 57e verkeersslachtoffer is gevallen. Hij was ook op de fiets. Dus heen met de taxi, terug met de bus is prima.