ciprofloxacine

In de bossen is na een fikse wandeling in de jungle mijn voet gaan opspelen.
De faciïtis plantaris zoals het zo mooi heet. Ik weet niet wat het is maar de afgelopen twee jaar heb ik een last gehad van een tennisarm, een frozen shoulder en nu dus een dikke hak. Zit rechts maar hey, gelukkig hoef ik er niet mee te schrijven;-)
Ook het leeg plassen (dikker was het niet) van mijn darmen heb ik nu toch echt onder handen genomen met de door Teun voorgeschreven ciprofloxacine, een krachtig AB. Dat blijkt ook uit het feit dat ik me, na wat weekjes van slapper voelen, mij direct lijk te herstellen. De opgebouwde immuniteit blijft hopelijk nog aanwezig. Ik heb er eigenlijk geen idee van.

Gelukkig bleef het trekken verder uit in de 5 dagen van Palumue. Hebben we heerlijke tochten over de rivier gemaakt en hebben we ook twee dagen in een stroomversnelling gelegen. Het water heeft een temperatuur van rond de 30 graden en met de stroom heb je zo gratis massage. De tocht om bij de fijnste massage-plaats te komen was iets lastiger. De eerste keer schoven we van rots naar rots en verloren regelmatig grip waardoor we (verdomme) opnieuw moesten beginnen. Goed voor de conditie maar uitermate frustrerend.
Ik ben gaan lopen over de rotsen met mijn waterschoentjes. Oud roze crocks die meer iets van tekenfilm schoentjes weghebben, van olijfje. Ik heb het model nog niet eerder gezien. Ik ben blij met die schoentjes want hoe flink ik ook over de rotsen stap en glij, ik moet er niet aan denken om op iets te stappen wat kan bijten of happen of zo scherp is dat ik mijn voet open haal. Ik ben echt geen held en bij overzwemmen van de rivier blokkeer ik direct de gedachte " Er zwemmen hier piranha's, slangen en mega vissen." Jan plaagt mij dan ook continue. Hij vind het mega grappig om, nadat ik zeg: " Jan er zwemt iets bij mijn been," mijn been even later vast te pakken. Hij noemt mij dan `de stoere Hans` van Brakel waar geen rivier tegen op kan. Of de `machtige Jungle Senders` ( achternaam van mijn moeder), die elke vogel op een kilometer kan herkennen. Oké ik zag de toekans eerder dan onze vogelaars maar daar houdt het dan ook mee op............ Zo heb ik ook nog de bijnaam van `Sneeuw Senders` (sneeuw staat voor buien). Er zullen er in de toekomst nog wel een aantal bij gaan komen. Pesten is Jan eigen, een groot kind maar één waar ik ook mee dubbel kan liggen van het lachen. En we (lees ik) hebben ringen laten maken bij Doré de zilversmid. Hoe zij eruit gaan zien is een verassing maar dat we (LEES JAN) wel wat moeten dokken moge duidelijk zijn. Zijn bijnaam is namelijk Dagobert Duck, haha.