Een houten kop

Kort geslapen en ik ben, ondanks mijn houten hoofd op pad met Glenn. Ik ben naar zijn werk gefietst, hier om de hoek. Ik schat 3 minuten fietsen, zeg het 10 minuten lopen maar Glenn gaat steevast met de auto. Waarom? Om de airco,zegt hij. De auto is hier als de fiets in Nederland.
Glenn is manager van de Dialyse kliniek waarvan er twee zijn hier in Paramaribo. Ook is hij manager van de Lands Apotheek. Hij is aangesteld om de zaak te reorganiseren. Het loopt daar niet zo lekker. Mensen komen met hun recept en kunnen niet direct worden geholpen. Aan het einde van de dag kunnen zij de medicijnen weer ophalen. Dat is voor ouderen niet te doen, zij moeten 2x een soms verre reis maken. Helen vertelde mij dat ze voor haar vertrek naar Nederland voor 3 maanden medicijnen wilde mee hebben. Ze kreeg maar voor 2 maanden en de derde maand zou ze het zelf moeten betalen. Een heel raar fenomeen en waar dat geld dan naar toe gaat is al helemaal een raadsel. Dus haalde zij de overige medicatie bij een andere apotheek. Bij apotheken die dooreen Hindoestaan word gerund kun je wachten op je medicatie. Er moet dus verbetering komen en Glenn heeft de opdracht gekregen een beleidsplan te gaan maken wat op grote weerstand stuit van het huidige hoofd.
We gaan met een busje van het AZP naar het AZP zelf. Zijn eigen auto heeft Glenn dus niet nodig.

Ik ben dus deze morgen, voor het eerst op het AZP, het ziekenhuis waar ik ga werken. Onderweg bekijk ik of het te fietsen valt. Dat kan zeker maar of ik dan nog heelhuids ga aankomen is een raadsel. De wegen zijn er zeer smal. Ik besluit om volgende week met de taxi te gaan en de bus terug te nemen. Je kunt voor iets 3,50 E per dag heen. Ik moet dus met een lokale taxi een afspraak maken om dit de komende weken te doen.
Glenn heeft een afspraak gemaakt met Regine, de personeelsfunctionaris. Ik zou dit a.s. maandag doen maar aangezien het zo uitkomt is dus vandaag de dag van kennismaken. Het is een groot complex met meerdere bij gebouwen waarin de SEH, de poliklinieken, het beddenhuis zijn gevestigd.
Regine wil van mij pasfoto’s en de MRSA test. Niet meer. Geen formulieren welke in moet vullen, geen verdere vragen. Ik mag ook gaan kennismaken met de OK die zich in het beddenhuis bevindt. Ze leggen mij uit hoe ik moet lopen.
Het beddenhuis ziet er uit als een verwaarloosde flat uit de jaren 50. Op de 2e etage is de ok gevestigd en als ik voor de deuren van de OK sta vraag ik toch maar voor de zekerheid of ik door kan lopen. Ja hoor, je kunt je melden aan de balie.

Het is een vrolijke rommel; zie bekende gezichten van de site (anesthesiologen) en schud hen de hand. De manager is een Nederlander en het hoofd van de afdeling ( a la Gert) is een Surinaamse dame. Ik wordt vriendelijk ontvangen.
Hoeveel dagen en hoelang? “4 weken” zeg ik. “Mooi, dan kunnen we goed gebruik van je maken”! “Het is improviseren hier Hanneke………..”. Wat dat gaat inhouden weet ik niet maar de soort van Jan Steenbakker lacht naar mij. Misschien moet ik op de fiets de gassen aantrappen?

Water, water, cola en sapjes. De hitte is behoorlijk en ik ga maar gewoon eens aan dat zwembad liggen bij ZIN. Dit is een bar/ restaurant met een privé zwembad. Het ligt tegenover de Nederlandse ambassade en is niet ver van waar ik woon.
Vandaag verder niets meer doen, zwemmen, eten en drinken. Vanavond word ik opgehaald door Helen o te gaan shoppen en eten.
Tas, handdoek, zonnecrème, boek, wat geld en klaar! Omdat het half 11 is ben de eerste zwemmer ik heb dus geheel een privé-zwembad tot mijn beschikking.