En toen was er visite

Ik ben als een os liggen slapen, kort maar vast en als ik wakker ben geworden en het eerste wat ik doe is naar mijn koffers kijken. Ze zitten nog potdicht en omdat ik niet uit de koffer wil gaan leven besluit ik mijzelf maar eens te gaan installeren in dit huisje aan de Prinssenstraat. Ik heb vooraf 3 van die robijn geurzakjes in mijn koffer gestoken en het ruikt zo toch een beetje naar thuis.
Kleren netjes in de kast, toiletspulletjes mooi op het wastafeltje. Mijn koffie in de keuken. Alles is hier aanwezig en Jan had gelijk toen hij vertelde dat het meenemen van Handdoeken onzin was. Het ligt allemaal voor mij klaar.
Als ik om half 8 de schuifdeur open zie ik de deur van mijn huisbaas open staan. Het is een houten huis, zoals zo velen hier maar het verschil is dat dit huis in een prima staat verkeerd en mijn huisje mogelijk nog beter.
Het huis is 20 meter lang en op de begane grond zit een kleine zaak, Glenn zijn vader was goudsmid en zijn broer en schoonzus hebben dit overgenomen na zijn overlijden.Dan heb je nog een werkplaats en een schuur.
Moeder Uiterloo en Glenn wonen boven.
Ik wordt gevraagd te komen ontbijten en er wordt brood gebakken en oude kaas gegeven. De koffie is oploskoffie want koffie om te zetten zoals wij dat doen kennen zij hier nauwelijks. Het smaakt mij prima.

Bernadien zou om 11u komen, zij is de moeder van een oude schoolvriendin en is vertrokken naar dit land omdat deze cultuur haar past. Bernadien is kunstenares, heeft jaren in de zorg gewerkt en als je haar ziet schat je haar zeker niet 64. Zoals vele kunstenaars is ze natuurlijk ook een beetje maf, prettig gestoord.
Ze arriveert om half 10, op de fiets en dit op zich al is een pluim waard. Het is nu al 32 graden en het is dan ook niet raar dat ze helemaal klam is als ze aan het uithijgen is na haar tocht.
Na 2 glazen water barst ze los...........ze is verliefd en de man is 6 weken weg met zijn boot. Verschrikkelijk vind ze het. Nee hij is echt anders als de meeste Surinaamse mannen, dit gat hem worden. Ook is zij platzak, leeft van een klein pensioentje en heeft teveel geld uitgegeven aan meubels voor haar nieuwe huisje. Tochten naar het binnenland gaat ze niet met mij maken maar de stad laten zien en mij helpen aan een fiets om voldoende suïcidaal over te komen, dat is haar missie voor vandaag.

We lopen een heel eind en we eten wat aan de rivier. Onderweg komen we bekenden tegen, maken een praatje en ze verteld me over haar vriendinnen en wat zij allemaal hebben meegemaakt. Ze verteld me dat ze het liefst niet al die toeristenplaasjes wil laten zien maar vooral ook het gewone leven van de doorsnee Surinamer.
Aan het einde van de middag ben ik een fiets rijker met nummer 25. Mijn rijbewijs heb ik achter moeten laten als borg. 350 SRD voor 4 weken wat ongeveer iets van 86 euro is.
Als ik thuis ben gekomen en Bernadien is vertrokken ga ik even hangmatteren. Ik lees wat in een boek maar ik besluit even later om toch maar even op bed te gaan liggen. De airco is zalig en ik kom er deze dag niet meer uit. Ik slaap heel veel uren, moe van alle eerste indrukken van deze lawaaierige stad met fluitende mannen